Welkom Sandra! Kun je allereerst wat meer vertellen over jezelf?

“Ik ben geboren in Amersfoort en ben dit jaar alweer 50 geworden… Ik woon samen met mijn man en zoon in Hagestein. Je kunt me veel op het water vinden, want ik zeil heel graag. Het geeft me rust en ontspanning en houdt me tegelijkertijd scherp. Je moet namelijk altijd de koers in de gaten houden. Zo kijk ik ook altijd naar mijn werk. Het moet me uitdagingen en rust geven, maar tegelijkertijd moet ik ook gefocust blijven.”

Hoe zag de start van jouw carrière eruit?

“Ik wilde eerst het laboratorium in, ik was namelijk goed in de exacte vakken: wiskunde, natuurkunde, scheikunde en biologie. Maar tijdens mijn studie kwam ik erachter dat ik het menselijk contact miste en kreeg dat ook te horen vanuit mijn omgeving: ‘Sandra, jij moet meer met mensen gaan werken’. Toen ben ik gaan nadenken over wat ik dan wél wilde. Ik kende een paar mensen die in de HR-wereld werkten en hun verhalen spraken mij erg aan. Dat was uiteindelijk de trigger om Personeel en Arbeid te gaan studeren in combinatie met een studie Arbeidsrecht.

En toen je je diploma had behaald?

“Toen ben ik gelijk aan de slag gegaan in de zakelijke dienstverlening.  Daar ben ik begonnen op een afdeling die verantwoordelijk was voor personeelsmanagement en juridische advisering. Mijn laatste functie was adviseur arbeidsrecht bij Schuitema. Ik heb een ontzettend leuke tijd gehad daar. Ik had direct contact met de ondernemers en adviseerde onder andere over een breed scala aan HR gerelateerde onderwerpen. Én daarnaast over bijvoorbeeld de inkoop arbodienstverlening en mantelverzuimverzekeringen voor de bij Schuitema aangesloten zelfstandig ondernemers.”

Wat heb je daar geleerd?

“Dat mensen opbloeien als je ze verantwoordelijkheid en autonomie geeft. Mijn leidinggevende gaf mij enorm veel vertrouwen en dat zorgde ervoor dat ik leerde om een breed scala aan problemen aan te pakken binnen de HR-wereld. Maar uiteindelijk, rond 2006, wilde ik voor mezelf beginnen. Ik houd namelijk graag de controle en wilde zelf de regie in handen pakken. Mijn man was destijds al zelfstanding ondernemer, dus het was wel spannend om die overstap te maken.”

Maar toch de sprong durven maken?

“Ja! Ik heb in 2006 mijn baan bij Schuitema opgezegd en ben als zelfstandige aan de slag gegaan als docent bij het opleidingsinstituut voor sociale en bedrijfswetenschappen. Daarnaast heb ik diverse interim-opdrachten gedaan. Mensen verder helpen in hun ontwikkeling is voor mij het leukste dat er is: de verbinding opzoeken. Het intrigeert me hoe andere mensen besluiten nemen. Ik ben van nature nieuwsgierig en heb interesse in de ander. Dat komt in mijn werk bij Arboz heel goed van pas, want met werkgevers ga je op zoek naar de vraag achter de vraag. Dat verklaart waarom ik uiteindelijk niet het laboratorium in wilde. Je doet dan wel iets voor de mens, maar niet mét de mens.”

En hoe ben je uiteindelijk de arbodienst ingerold?

“Doordat ik inmiddels genoeg kennis en kunde op HR-gebied had, werd ik met mijn bedrijf ‘Personal Change’ ingehuurd voor verschillende opdrachten. Toen ben ik meer met verzuim en vooral duurzame inzetbaarheid aan de slag gegaan. Tijdens een van mijn opdrachten kwam ik in contact met Renée, we kenden elkaar nog niet, maar het klikte goed. Vervolgens zijn we altijd in contact gebleven en als we even wilden sparren of opdrachten voor elkaar hadden, dan wisten we elkaar altijd te vinden. Op een zeker moment vroeg ze me om samen met haar de directie te vormen van Arboz.”

Wat is jouw aanpak bij Arboz?

“In gesprekken met werkgevers vind ik mijn toegevoegde waarde goed naar voren komen. Ik kan goed luisteren, samenvatten en het gesprek terugbrengen naar de kern. Ik had op een gegeven moment een traject waarbij ik zowel de medewerker als de werkgever nog nooit had gezien. Toch kreeg ik tussentijds de feedback dat ik ze goed op hun gemak wist te stellen door mijn manier van communiceren, daar doe je het uiteindelijk voor.”

Wat vind je het mooiste aan je werk?

“De verbinding opzoeken en daarmee mensen helpen. En dat kan best spannend zijn in het begin, maar als het uiteindelijk lukt is dat het mooiste wat er is. Je gaat echt samen op zoek naar de bron. Als je een burn-out hebt, hoe komt dat dan? Heb je het te druk? Vind je je werk nog wel leuk? Is het een combinatie van beide? Of misschien heel iets anders? Als je daarachter weet te komen, dan is niet alleen de medewerker daarbij gebaat, maar ook de werkgever. Je kan dan het probleem bij de bron aanpakken.”

Wat gaat er volgens jou al goed in de verzuimaanpak? 

“Er zijn duidelijke procedures voor werkgevers: wat is verplicht en wat moet ik dus aanpakken? Ze worden eigenlijk gedwongen om verbinding te maken met de medewerker en te kijken naar de verzuimoorzaak. Tegelijkertijd merk ik dat werkgevers dat lastig vinden. Je kan het wel moeten doen, maar wat mag daarbij wel en niet? Mag je een medewerker bijvoorbeeld direct vragen of er meer aan de hand is?”

Welke tip zou je willen meegeven aan werkgevers?

“Durf samen met je verzuimende medewerker te kijken naar werkzaamheden die wel mogelijk zijn. Vaak wordt er gedacht: ‘Ga eerst maar goed herstellen, dan kijken we daarna verder’. Dat is uiteraard met de allerbeste intenties, maar het kan ook averechts werken omdat je dan de verbinding verliest. Door te kijken naar wat er wel mogelijk is, houd je toch de verbinding en zorg je ervoor dat iemand betrokken blijft. Bij psychische klachten is het natuurlijk lastiger, die zijn vaak minder concreet, maar het is heel belangrijk dat je óók dan samen kijkt naar mogelijkheden. In dat geval is een arbodienst een goede optie om hierbij te helpen.”

Dit interview is onderdeel van een tweeluik. Benieuwd naar het gesprek dat we hadden met Renée Bolwerk? Het interview vind je hier!